Chris Wragg & Greg Copeland – The Last Sundown

Enkele jaren geleden stonden de Engelsman Chris Wragg en de in Duitsland woonachtige Amerikaan Greg Copeland op hetzelfde festival in België. Greg zong toen voor de aardige mee met de band van Chris en vanaf die tijd ontstond een vriendschap, die nog steeds voortduurt. Deze vriendschap resulteerde enkele jaren later in een gezamenlijk album, “Deep In Blood”, dat in 2019 verscheen. Het heeft enkele jaren geduurd en nu is dan de opvolger verschenen, getiteld “The Last Sundown”.

Greg Copeland is in juli 1954 geboren in Portsmouth (Virginia), en woont al ruim dertig jaar in Duitsland. Zijn zangstijl is sterk beïnvloed door James Brown, Wilson Pickett, Robert Johnson, Howlin´ Wolf e.d. en muzikaal zit hij dan ook ergens tussen de Deep Down Blues, soul en funk. Hij heeft samengewerkt met o.m. Gerry Williams (ex-Eruption), en de blues gitaristen Gregor Hilden, Guitar Crusher en Kai Strauss. Daarnaast heeft hij zijn eigen band en maakt hij met Martin Messing deel uit van het akoestische bluesduo Deep Down South. Chris Wragg woont in het Engelse Sheffield en maakte deel uit van de Mudcat Blues Trio, dat ooit verkozen werd tot beste liveband, drie albums uitbracht en uitgebreid door de VK en Europa toerde.

Op het album staan veertien songs, die zeker niet de geschiedenis in zullen gaan als de meeste vrolijke feestnummers ooit. Ieder nummer is een klein Grieks drama op zich, een treurspel vol doem, wreedheid en ellende. Maar stuk voor stuk mooi en meesterlijk in hun vertelling en uitvoering, een drama dat de luisteraar meeneemt en aan het denken zet. Niet alleen de teksten weten te boeien, ook muzikaal zijn het veertien pareltjes. Het fundament van bas en drums staan als een huis. Het gitaarwerk van Wragg is stevig, melodieus en meeslepend en Copeland beschikt over een mooie stem, soulvol en met zo’n heerlijk rauw randje. Met het stevige “Alabama Train” wordt de luisteraar bij zijn lurven gepakt en pas los gelaten als de laatste tonen van het gevoelige “Be With My Maker” wegebben. Onderwerpen die worden aangesneden zijn zowel maatschappelijk, zoals de huidige politieke toestand in de wereld en racisme, als persoonlijke ervaringen. Bijzondere vermelding verdienen naar mijn mening nummers als “1964” over de in Mississippi vermoorde leden van de burgerrechtbeweging, het mooie “Miss Ruby” en het grandioze “Don’t Let The Devil Ride”. Een prachtig album op zowel muzikaal als tekstueel gebied. Derhalve een absolute aanrader.

Website: https://chriswraggandgregcopeland.com/ 

18.01.2024